Def Leppard: Nostalgisk idyll for åpen himmel, del 2

Undervegs i konserten på Trondheim Torg er det eit par ting som verkeleg får meg til å tenke; 1. Det er over tjue år sidan bandets kommersielle storheistid. 2. Det er femten år sidan grungen skulle ha tatt knekken på alle band frå det glade åttitalet. 3. Det er over tolv år sidan bandet satt sine bein på kyststripa vår, og likevel held dei tre konsertar for over femtentusen tilskodarar.
Konklusjon: Kvalitet går aldri av moten!

---

Def Leppard / /

Av Raymond Abeltun // 31.05.08

---

Då ”For Thoose About Too Rock (We Salute You)” dundra gjennom høgtalarane forstod underteikna at det var duka for Def Leppard, det kjedelig akkurat då var at eg stod i dokø. Trondheim Rockfæst leiinga hadde tidligare i veka gått ut å sagt at dei ikkje skulle gå i same fella som under Ozzy Osbourne konserten i fjor sommar da haugevis av folk ikkje kjøpt drikke på grunn av alt for få tappekraner. Dette hadde dei verkelig ordna opp i til i år, men dessverre hadde dei gløymt at det som kjem inn også skal ut. Fem toalett var det eg såg inne på området og det er altfor lite når det er femtusenfemhundre tilskodarar. Problemet løysa eg på same måte som mange andre; Ved å pisse oppetter eit gjerde. Då sjølvsagt med omtrent femtusenfemhundre tilskodarar.

Joe Elliott starta ballett.

Eg rakk akkurat fram til min utvalte plass til å høyre avsluttinga på ”For Those About Too Rock (We Salute You)” og når Joe Elliott kom struttande inn med mikrofonen og ropte ut: ”Guitar! Drums! var startskuddet gått for ”Rocket” og ein halvannantimes maraton med feelgood rock & roll av beste merke.

Etter Rocket fikk vi Animal, som seg hør og bør vart mottatt med stor applaus. Deretter fikk vi Cmon Cmon, som er bandets neste singel, denne låta vart overraskande godt mottatt. Kanskje ikkje så rart når refrenget består av ”cmon cmon cmon cmon cmon, everybody everywhere, cmon cmon cmon cmon”. I kjent Def Leppard stil er det catchy og enkelt. Etter denne låta spola vi klokka tilbake til 1981 og ”Mirror Mirror (Look Into My Eyes)” frå High and Dry. Med tanke på å at ”Bringing On The Heartbreak” og ”Switch 365” var droppa frå USA turneen, var ”Mirror Mirror” eit kjærkoment gjensyn med New Wave Of British Heavy Metal røtene til Def Leppard.

Vi fikk så ”Foolin”, som gav oss teikn på at vokalist Joe Elliott hadde ein særs god dag. Etter å ha slitt med halsinfeksjon i store delar av USA turneen var det tydelig at godaste Elliott hadde hatt godt av pausen heime i Dublin. ”Nine Lives”, bandets første singel frå Songs From The Sparkle Lounge, tok deretter over. Denne songen gjekk kjapt i gløymeboka, ikkje på grunn av at den er dårlig, men fordi åttitalets kanskje beste powerballade var klar på neste startnummer. ”Love Bites” satt som alltid som eit skot. Vokalist Elliott beviste for alvor at i dag satt stemma perfekt, og samtidig fikk vi bekrefta at Vivian Campbell (ex-Sweet Savage, Dio, Whitesnake og Shadow King) og Phil Collen (ex-Girl) er ein av rockeverdas mest kompetente gitarduoar. Campbells solo gav i alle fall frysningar nedover ryggmargen på underteikna.

Den tapte kunstforma bassolo vart gjenoppliva av Rick Savage.

Når lighterane og mobiltelefonane var sløkka var det duka for den tapte kunstforma bassolo. Inn kom Rick Savage og klimpra i eit lite minutt på bassen sin. Så tok Rock On, bandets siste hit frå USA, over. ”Bad Actress” var neste låt ut, det var ikkje noko dødpunkt på denne konserten, men ”Bad Actress” var det nærmaste vi kom.

Sjølv om både ”Bad Actress”, ”Nine Lives” og ”Cmon Cmon” er solide låtar, vil desse låtane aldri vere hovudårsak til at eg, du eller nokon andre går på konsert for å sjå Def Leppard. Bandet har ein katalog som mange kan misunne dei og denne katalogen veit dei korleis dei skal heidre. Bandets lange rekke med hits starta med ”Make Love Like A Man”, kanskje den ultimate åttitals låta? Det vil seie meiningslause tekstar hissige gitarar og showcasing av vokalkapasitet. Den obligatoriske gitarsoloen stod da for tur. Phil Collen spelte so fort han kunne og fornøgde var publikum. Soloen gjekk deretter over i ”Hysteria”, som det tydeligvis var særs mange som var fornøgde med. ”Armageddon It” var neste, og her feide Joe Elliott einkvar tvil til side når det gjaldt vokalen hans. For dei som har sett Def Leppard sin live dvd In The Round In Your Face, måtte dette ha føltes som eit flashback til 1988.

Når introriffet til ”Photograph” starta var det tydelig at det ikkje berre er underteikna som har denne som sin favorittilåt. Igjen viste Elliott at han hadde ein særdeles god dag på jobben. Når Marilyn Monroe hyllesta hadde roa seg var det duka for det som kanskje er Def Leppard sin mest kjente hit; ”Pour Some Sugar On Me”. Mange har meint mykje om denne låta, men ein ting kan ein ikkje ta vekk. Det er fengande og står du ikkje å brølar ”Pour some sugar on me, in the name of love” under refrenget, ja då har du ein klump av jern som hjarte.

Guitars!

”Pour Some Sugar On Me” vart raskt etterfølgt av ”Gunter, Glieben, Glauchen, Globen” som er legendariske ”Mutt” Langes intro til ”Rock Of Ages”. Når x antall ”I love rock and roll” var sunge av publikum forsvann bandet bak scena. Underteikna var veldig spent på kva låtar dei skulle drage fram til avsluttinga. Skulle vi få høyre”When Love & Hate Collie”, ”Have You Ever Needed Someone So Bad”, ”Two Steps Behind”, ”Women”, ”Gods Of War”, eller kanskje skulle dei leite fram ”Die Hard The Hunter” for første gang sidan 1993? Eg kryssa fingrane for ein eller fleire av desse. Men når Joe Elliott kom inn og sa ”I got one question for ya”, då kom eg på at eg hadde gløymt bandets mest suksessfulle singel her til lands. "Do you wanna get rocked”, ljoma over torget og dermed var ”Lets Get Rocked” igang. Den perfekte partylåtavsluttinga. For etter denne låta var beskjeden ”Dont Forget Us, And We Wont Forget You” og det tyder alltid på at ein Def Leppard konsert er slutt.

Dermed var det bare å bevege seg mot utgangen. På veg ut portane vart vi geleida av Maximus Stumpus, bandets turnemanager Malvin Mortimer, greske hitsingel Release Me. Sjølv med lyden av stukken gris som avslutting gjorde eg meg følgjande oppsummering; Bandet både såg og høyrtes mykje betre ut enn eg forventa. Det var mange låtar frå bandets katalog som vi ikkje fikk høyre. Elliotts stemme var over all forventing. Været var faktisk for fint til at bandet fikk utnytta sitt lysanlegg. Brystkassa til Phil Collen var spreke saker for ein femtiåring. Rick Allen og Rick Savage må vere ein av rockeverda mest solide rytmeseksjonar, til tross for at Allen bare har ei arm. Og til slutt at denne noregsturneen faktisk var bandets første her til lands sidan 1996. Det er faktisk tolv år sidan.

Med andre ord kom Def Leppard seint, men godt. Akkurat som denne annmeldelsen.

Def Leppard spilte dette på Trondheim torg:
Intro: For Those About To Rock
Set: Rocket/Animal/Cmon Cmon/Foolin/Mirror Mirror (Look Into My Eyes)/Nine Lives/Love Bites/bass solo/Rock On/Bad Actress/Make Love Like A Man/guitar solo/Hysteria/Armageddon it/Photograph/Pour Some Sugar On Me/Rock Of Ages.
Ekstra: Lets Get Rocked.
Outro: Release Me.

---

Del på Facebook | Del på Bluesky